Οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια πολιτική διαδικασία του κάθε φοιτητικού συλλόγου και διεξάγονται κάθε χρόνο στις σχολές. Η συμμετοχή του συνόλου των φοιτητών σ’ αυτές, όπως φυσικά και σε όλες τις πολιτικές διαδικασίες του συλλόγου, ορίζει την ίδια του την ύπαρξη, τη δυναμική και τη ζωντάνια του. Το πιο σημαντικό ζητούμενο στη διαδικασία των εκλογών, για εμάς, είναι ο πολιτικός τους χαρακτήρας, πράγμα που έρχεται σε ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία και με λογικές (βλ. καθεστωτικών παρατάξεων) αποπολιτικοποίησής τους και μετατροπής τους σ’ ένα παιχνίδι εντυπώσεων, ρουσφετολογίας και πασαρέλας «προσωπικοτήτων».
Φέτος, οι φοιτητικές εκλογές διεξάγονται μέσα σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο κλίμα. Έρχονται μόλις δύο βδομάδες μετά τις πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές από τη μεταπολίτευση, το αποτέλεσμα των οποίων έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Εκλογών, που προέκυψαν λόγω της πίεσης που κατάφερε να ασκήσει στις αστικές δυνάμεις το λαϊκό κίνημα και οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, και που αποτέλεσαν μια πρωτοφανή καταδίκη της αστικής πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας, ακόμη και μέσα από την ψήφο του κόσμου. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, οι φοιτητικές εκλογές δεν αντιπαρατίθενται στις βουλευτικές, ούτε αποτελούν μια μικρογραφία αυτών, αλλά μπορούν, μέσα από το αντίστοιχο πολιτικό πλαίσιο, να αποτελέσουν ένα σημαντικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και να δώσουν ένα ξεκάθαρο στίγμα απέναντι στον κυρίαρχο λόγο. Για εμάς οι εκλογές είναι μια ακόμη διαδικασία πολιτικοποίησης του φοιτητικού συλλόγου. Η ίδια η πολιτικοποίηση είναι που τελικά ορίζει τη συγκρότηση των φοιτητών συλλογικά και όχι με όρους ανάθεσης, για τη δημιουργία μικρότερων ή μεγαλύτερων κινημάτων που μπορούν και πετυχαίνουν νίκες.
Η άτυπη προπαγάνδα των ΜΜΕ που παρουσιάζει τον σύγχρονο σκεπτόμενο νέο ως κάποιον που «έχει βαρεθεί την πολιτική» και που περιμένει «πράξεις και φρέσκες ιδέες» από «ουδέτερους και άξιους τεχνοκράτες», δίνει το άλλοθι της μη συμμετοχής του κόσμου τόσο σε εκλογικές, όσο και σε αμεσοδημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες. Είναι το πλαίσιο που στοχεύει στην ισοπέδωση των πολιτικών διαφορών που ενυπάρχουν στην κοινωνία. Ειδικά τώρα που η κυρίαρχη πολιτική βρίσκεται σε μαζική απονομιμοποίηση, είναι πραγματικά αναγκαίο για το κράτος και τους μηχανισμούς του να απαξιώσει στα μάτια του κόσμου οποιαδήποτε μορφή πολιτικής έκφρασης.
Οι φοιτητικές εκλογές για μας δεν είναι απλώς ακόμα μια μάχη. Είναι μια διαδικασία που αναγκάζει τις πολιτικές παρατάξεις, τα σχήματα και τους ανεξάρτητους υποψηφίους να συνολικοποιούν την πολιτική τους τοποθέτηση σε σχέση με τις διεκδικήσεις τόσο του φοιτητικού τους συλλόγου, όσο και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Μιλάμε, λοιπόν, για μια δυνατότητα «πολιτικής έγκλησης» των μελών του φοιτητικού συλλόγου, με βάση την κινηματική πρακτική του καθενός και στα «μικρά» αλλά και στα «μεγάλα» θέματα, τέτοια που να διακρίνεται και να διαφυλάσσεται απ΄τις τηλεοπτικού τύπου «πολιτικές αντιπαραθέσεις». Έτσι, κατοχυρώνεται ο ίδιος ο σύλλογος και θωρακίζονται οι πολιτικές του διαδικασίες από τις μεθοδευμένες προσπάθειες εκφυλισμού και απαξίωσής του, που επιχειρούνται από τους κρατικούς μηχανισμούς. Το είδαμε στο νόμο Διαμαντοπούλου, που με τα Συμβούλια Διοίκησης και το ενιαίο ψηφοδέλτιο ανάδειξης του ενός φοιτητή που θα συμμετέχει σ΄αυτά από κάθε σχολή (χωρίς κανένα πολιτικό κριτήριο αλλά με βάση το πόσο δημοφιλής είναι), στοχεύει στην πλήρη αποπολιτικοποίηση των συλλόγων και τη διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Το βλέπουμε στις ίδιες τις καθεστωτικές παρατάξεις, που υπεκφεύγουν σχετικά με την τοποθέτηση τους σε πολιτικά επίδικα και εξαγοράζουν κυριολεκτικά ψήφους με εκδρομές και σημειώσεις σε δύσκολα μαθήματα. Το εντοπίζουμε ακόμη, στις επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών με τη συνοδεία πληρωμένων μπράβων στις διαδικασίες φοιτητικών συλλόγων (π.χ. συνέλευση ΦΜΣ), σε μια περίοδο μάλιστα που η συμμορία νεοναζί της Χ.Α. αποκτά κοινοβουλευτικό έρεισμα.
Οι εκλογές, πράγματι, δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος. Παρόλα αυτά, αποτελούν ένα σημαντικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Το ερώτημα λοιπόν, δεν εντοπίζεται στη συμμετοχή ή όχι σ΄αυτές , αλλά στον καθορισμό αυτού του πεδίου. Για μας αυτό το πεδίο πρέπει να μην είναι ούτε οι σημειώσεις, ούτε οι «περσόνες» αλλά το φοιτητικό κίνημα και οι διεκδικήσεις του!
Στον εκφυλισμό και την απαξίωση των φοιτητικών εκλογών, απαντάμε με μαζική συμμετοχή. Δεν επιλέγουμε πρόσωπα, κάνουμε πολιτική τοποθέτηση.
αριστερή κίνηση αρχιτεκτονικής – εαακ
αριστερή κίνηση αρχιτεκτονικής | ακα-εαακ 